Pers over De Ideale Man
Exclusief: Bart Peeters & Les Belges maken indruk
op Timitar Festival ****
Belgische Maroc-’n-roll in Agadir
Hij zou zich inhouden. Het rustig aandoen. Niet te veel zotte toeren uithalen. Bart Peeters had zich voorgenomen om zijn eerste festivaloptreden in Marokko anders aan te pakken. Daar viel wat voor te zeggen.
Het Timitar Festival in Agadir ruimt traditioneel namelijk vooral plaats voor helden van eigen bodem, en de cd’s van Peeters zijn in Noord-Afrika niet eens uitgebracht. Maar uiteindelijk deed Peeters toch weer precies dat waar hij zo goed als onnavolgbaar in is: de boel op stelten zitten.
Door bart steenhaut vanuit Agadir
Het Timitar Festival is dit jaar aan zijn achtste editie toe en heeft zich inmiddels opgewerkt tot een van de meest toonaangevende evenementen uit de regio. Volgens het programmaboekje kwamen er vorig jaar ruim 800.000 bezoekers op af, maar wie de moeite deed om de drie podia in de stad even te monsteren, kan niet anders dan dat soort cijfer met een flinke korrel zout nemen. Het festival is sowieso gratis, dus net zoals bij Marktrock Leuven destijds telt de organisatie er gemakshalve iedereen bij die het op dat moment waagt om in een straal van twintig kilometer rond Agadir een stap te verzetten.
Bart Peeters is hier via het Sfinksfestival terechtgekomen, en voor de pakweg vijftienduizend Marokkanen die donderdagnacht op het Place Bijaouane hebben postgevat, is hij een even groot curiosum als het merendeel van de namen die jaarlijks in Boechout het podium opstappen. Nu, dat uitgerekend Peeters hier staan is op zich niet onlogisch. Hij maakt tenslotte een soort wereldmuziek waarbij de invloeden uit alle mogelijke windstreken komen aangewaaid. Balkanmuziek, tango, rai, disco en zelfs Griekse sirtaki’s… allemaal schemert het door in wat intussen een even eclectisch als uniek geluid is geworden.
Op de koop toe bleek Peeters niet over één nacht ijs gegaan. Meer nog: hij was erin geslaagd om een aantal van zijn nummers naar een al even prettig gestoord soort Frans te hertalen. Zo werd ‘Poolijs” plots ‘Film noire’, begon ‘Heist aan zee’ aan een internationale carrière als ‘Elle est comme une pizza quatre saisons’ en had ‘Er kan altijd nog een tandje bij’ zich vermomd als ‘C’est le ciel qui m’ tombe sur la tête’. Slim bekeken om zo de kloof tussen groep en publiek te dichten.
En die kloof was er in Agadir ook letterlijk, want aangezien de Marokkaanse koning een van de hoofdsponsors van het festival is, was er een grote ruimte voor het podium voorbehouden voor vrienden en kennissen van de vorst, zodat het gewone publiek algauw een dertigtal meter verder stond. Er moest dus gewerkt worden, maar Peeters toonde zich andermaal een gedreven frontman (‘Shake your Berber Booty’ schreeuwde hij tussendoor, al was zijn variant van ‘Waar is dat feestje?’ - ‘Ou est la boum?’ er ook eentje om dubbel bij te plooien).
Hij ging geen enkele inspanning uit de weg om de massa bij de show te betrekken. De interactie met zijn groep was sowieso een plezier om naar te kijken. Emile Verstraeten blonk uit op viool, Abdellah Marrakchi zorgde voor opzwepende percussie, Piet Van den Heuvel zorgde voor soulvolle achtergrondzang, en de tandem Smeulders en Smeulders zorgden met bolle bas en briesende accordeon voor de finishing touch. Het duurde niet lang voor hun enthousiasme oversloeg op het publiek, en zelfs nummers in het Nederlands -‘Leve de deejays’, ‘Denk je soms nog aan mij’ - behoorlijk aansloegen.
Het voorbehoud dat de mensenzee eerst nog aantekende tegenover de bleekneus uit België veranderde gaandeweg in sympathie en toen Marrakchi, zelf Marokkaan, ook nog het Arabische ‘Sidi H Bibi’ inzette was het plein plots te klein. ‘I’m into Folk’, voor het eerst in jaren weer eens in het Engels, stuwde het feestje verder naar een climax en met het bruisende ‘AAA’, inclusief stralende blondine op het podium, bereikte de set de eindmeet.
Aan bisrondes doen ze niet in Marokko - ze kennen het fenomeen niet eens, blijkbaar - waardoor het optreden wel heel abrupt stopte, en nauwelijks waren de muzikanten hun kleedkamer binnen of er bonkte alweer een techno-dj door de Marokkaanse nacht. Maar Bart Peeters had Agadir toch maar mooi in zijn zak gestoken met een flinke dosis Maroc-’n-roll. In het Frans, het Nederlands, het Engels én het Arabisch. Zoals het een wereldburger uit Boechout betaamt. Ze zullen hem daar niet snel vergeten.
Bart Peeters is deze zomer onder meer te zien op Suikerrock Tienen (31/7), Lokerse Feesten (3/7) en openlucht-theater Rivierenhof (26 & 27/8)
Bart Steenhaut
Knack Focus
Met Bart Peeters naar het Timitar-festival
Onze festivalzomer begon níet op Graspop of Couleur Café, maar in de Marokkaanse havenstad Agadir, waar vorige week het Timitar-festival plaatsvond. Naast kleppers als Amadou & Mariam, Goran Bregovic, Kool & the Gang en Hindi Zahra stond ook ene Bart Peeters op de affiche van dit gratis vierdaags wereldmuziekfestijn. Wij volgden drie dagen lang in de slipstream van de Boechoutenaar. Een uitgebreid verslag.
Zondag 1 augustus 2010: Bart Peeters breit in ‘zijn’ Boechout een feestelijk slot aan de jubileumeditie van Sfinks Mixed. Zijn concert laat ook de aanwezige Brahim El Mazned – programmator van het Timitar wereldmuziekfestival in Agadir, Marokko - niet onberoerd. Die zorgt er namelijk voor dat Peeters en zijn band een klein jaar later – op donderdag 23 juni 2011 jongstleden - naast onder meer Goran Bregovic, Amadou & Mariam en Hindi Zahra op de Timitar-affiche pronken.
‘Ook al lokt Timitar zo’n 800.000 mensen, en Sfinks hooguit 40.000, toch beschouwen de Marokkaanse programmatoren Sfinks Mixed als één van de mooiste en best georganiseerde wereldmuziekfestivals ter wereld’, weet Bart Peeters. ‘Ik zie het de gemiddelde Herman Schuermans nog niet meteen zeggen over een ander festival (lacht).’
De organisaties van Sfinks en Timitar werken dan ook nauw samen met elkaar. Ze programmeren vaak dezelfde artiesten. Zo stond Goran Bregovic vorig jaar op Sfinks Mixed en dit jaar op Timitar, Youssou N’dour deed in 2010 beide festivals aan, en dit jaar doet de Marokkaanse Française Hindi Zahra dat kunstje over.
‘De programmatoren van Timitar blijken een grote vertrouwensband te hebben met Sfinks-organisator Patrick De Groote’, zegt Bart Peeters. ‘Patrick heeft ons vorig jaar getipt. Dankzij hem krijgt ons Sfinks-avontuur nu een bijzonder mooie staart.’
Een tikkeltje bevreesd
Kort voor we woensdag vanuit Zaventem opstijgen richting Marokko, ogen Bart Peeters en zijn groep – voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Les Belges’ - enthousiast en nieuwsgierig, maar eveneens een tikkeltje bevreesd; onwetend over wat hen ginds te wachten zal staan. Bart verwijst naar een concert dat hij ooit met The Radios speelde op Afrikaanse bodem, in het voorprogramma van Youssou N’dour in Senegal. ‘Daar waren geen dranghekken. Het publiek maakte er een spelletje van om te proberen het podium te beklimmen, maar werd hardhandig door de security teruggedrongen met behulp van wapenstokken’, zegt de zanger. ‘Hoe de sfeer in Marokko zal zijn, midden in de Arabische lente, kan niemand voorspellen…’
Voorts is Bart wat onzeker over het podium waar hij geprogrammeerd staat. Ze delen dat podium namelijk met een hiphopgroep en een aantal DJ’s, terwijl ze naar eigen zeggen eerder thuishoren in het intiemere Théâtre de Verdure, een openluchttheater à la Rivierenhof, waar diezelfde festivaldag onder anderen Amadou & Mariam en Hindi Zahra geprogrammeerd staan; acts die net als Bart Peeters en de zijnen onder te verdelen zijn in de categorie ‘wereldmuziek’.
Negen-woorden-Frans
Speciaal voor het optreden in Agadir, heeft Bart een tiental nummers naar het Frans vertaald – waarvan zo’n zes songs de uiteindelijke setlist hebben gehaald -, en de band zal op Timitar ook een aantal Engelstalige én Arabische liedjes brengen.
Bart legt in het vliegtuig de laatste hand aan zijn songteksten. Hij knoopt in het Frans een gesprek aan met een Berbermeisje dat naast hem zit. Ze spreekt behoorlijk Frans, maar blijkt bijvoorbeeld nog nooit gehoord te hebben van ‘une berceuse’. De Franssprekende Marokkanen noemen dat ‘une chansonnette pour dormir’, zegt ze. Plots beseft Peeters dat het publiek dat hij in Agadir voorgeschoteld zal krijgen een soort ‘negen-woorden-Frans’ spreekt, waarna hij opnieuw ijverig aanpassingen begint aan te brengen in zijn Franstalige teksten.
Ik vraag Bart of hij van plan is om die Franstalige songs ook in België te gaan brengen. ‘Tot we een regering hebben zing ik enkel nog in het Frans’, grapt hij. ‘Nee, op de Belgische festivals ga ik het zeker niet doen. Ik ben wel van plan om in de zomer een aantal van die Franse songs te gaan opnemen, om er later bijvoorbeeld in Wallonië mee op te treden. Het enige wat je als niet-Fransman moet vermijden, is om zo juist mogelijk Frans te proberen zingen. Ik hou het dus bij ‘slim Frans’, op mijn eigen manier gedaan en doorspekt met gekke woordspelingen. Dat kunnen ze wel aan. Kijk maar naar Arno. Volgens een Franstalige vriendin van mij kan hij geen enkele taal, maar hij is in Frankrijk wél Ridder in de Kunsten en Letteren, hé (lacht).’
Akoestische sessie op de luchthaven
We maken een tussenlanding in Casablanca, waar we te horen krijgen dat onze vlucht richting Agadir tweeënhalf uur vertraging heeft – we zullen onze bestemming uiteindelijk pas omstreeks twee uur ’s nachts bereiken. Om de tijd te doden besluiten Peeters en een aantal van zijn bandleden om een akoestische sessie van een drietal nummers te spelen, tot groot jolijt van de overige wachtende reizigers. Tijdens deze mini try-out komt onder meer onderstaande Nederlandstalige cover van de Black Eyed Peas’ ‘I Gotta Feeling’ voorbij.
Bart Peeters en de zijnen moeten de volgende dag alweer vroeg uit de veren voor de soundcheck. Die stond aanvankelijk in de namiddag gepland, maar werd vanwege de hitte in Agadir vervroegd. Het podium waar de Vlamingen spelen, de ‘Bijawane’, biedt uitzicht op een plein met een capaciteit van 30.000 toeschouwers – benieuwd of dat vanavond gevuld geraakt - én op de Atlantische Oceaan. Na de soundcheck beginnen Peeters en co aan de ultieme voorbereiding op hun show: uitgerekt aan het zwembad liggen.
Kort voordat Bart Peeters rond half 11 ’s avonds aan zijn set begint, begeven wij ons nog gauw even naar het Théâtre de Verdure om een stukje van Hindi Zahra’s concert mee te pikken. Deze in Marokko geboren maar in Parijs getogen zangeres trok het voorbije jaar de wereld rond – ze hield onderweg maar liefst vier keer halte in ons land - met haar fel bejubelde debuutalbum ‘Handmade’, waarop ze blues, jazz, soul en folk vermengt met Marokkaanse rootsmuziek. La Zahra gooit er vrijwel meteen doorbraaksingle ‘Beautiful Tango’ tegenaan, gevolgd door het in het Berbers gezongen ‘Imik Simik’; de ideale soundtrack bij een zwoele Afrikaanse zomeravond. Als we ons niet alweer naar de Bijawane moesten reppen om onze volksheld aan het werk te zien, bleven we met plezier wat langer om Hindi Zahra de heupen los te zien schudden. Wordt vervolgd op Sfinks Mixed, though.
Groove en energie
‘Vlak voor wij opkwamen, stonden mensen in de voorste contreien ‘Barry, Barry’ te scanderen. Dat ging voor alle duidelijkheid niet over mij, maar over de Marokkaanse groep die na mij speelde’, blikt Bart Peeters achteraf terug. ‘Wat we in zo’n geval doen, is de mensen zo’n lél van groove en energie geven, dat ze eventjes niet weten waar ze staan. En dan gaan ze meestal wel mee (lacht).’
En dat gebeurt ook. Het lijkt de erg talrijk opgekomen mensen – het plein staat zo afgeladen vol, dat het volk zelfs tot op de straat en op de kustdijk staat – niet uit te maken of de liedjes nu in het Nederlands (‘Slaapwals’ en ‘Het Menselijke Brein’), Frans (‘Film Noir’ - een herwerking van ‘Poolijs’ - en ‘Matongé’) of Engels (‘Shake your Ooty Booty’, I’m Into Folk’) gezongen worden. De meerderheid shaket gewillig mee. En met het ingetogen ‘Liefde Is Alles’ krijgt Bart Peeters de menigte middenin de set zelfs volledig stil. Bij ‘Elle est comme une Pizza’ (‘Heist Aan Zee’) wordt dan weer luidkeels meegezongen.
‘Afrikanen hebben een goeie stem, hé. Met dank aan hun mmm-mmm-mmm’s heeft dat nummer nog nooit zo mooi geklonken’, zegt Peeters achteraf. Het onversneden hoogtepunt van de avond is echter het Arabische, door Abdellah Marrakchi gezongen ‘Sidi H’bibi’, waarbij het publiek het op een finaal dansen zet.
De mensen ginds meekrijgen is absoluut geen evidentie, aangezien Marokkanen naar verluidt niet snel openstaan voor onbekende groepen. Lokale muziek zwaait dan ook de plak op het grootste podium, ‘Place Al Amal’. ‘Daar worden erg traditionele, repetitieve sjamanistische gebedszondes ten berde gebracht, waarvan je denkt: ik ben al wel genoeg naar de mis geweest in mijn leven’, lacht Bart Peeters.
Led Zeppelin-goes-Africa
Dan beëindigen wij de avond liever in het gezellige Théâtre de Verdure, waar Amadou & Mariam dag 2 van Timitar afsluiten. De sound van dit blinde echtpaar uit Mali valt het best te omschrijven als ‘Led Zeppelin-goes-Africa’. Het duo werkte op haar meest recente worp ‘Welcome to Mali’ samen met Damon Albarn, schopte het tot support act van U2 en Coldplay, concerteerde vorig jaar op de openingsceremonie van het WK voetbal in Afrika én mag Obama tot één van haar fans rekenen.
In Agadir blijken ze echter niet dermate bekend; het openluchttheater zit amper voor drie vierde gevuld. Toch bekken de aanwezigen met hun bekendste nummers aardig mee. Uitschieters zijn ‘Africa’, ‘Je Pense à Toi’ en ‘Beaux Dimanches’ (uit het door Manu Chao geproducete album ‘Dimanche à Bamako’). Na de energetische show van Bart Peeters, was het heerlijk stoom aflaten op de tonen van Amadou & Mariam.
Michael Ilegems - Knack Focus
Cobra.be
Bart Peeters zet Marokko aan het shaken
Bart Peeters en zijn groep zijn naar Agadir in Marokko gereisd voor het Timitar festival. De cameraman van Cobra.be zit hen op de hielen en volgt het leven "on the road".
Bart in Berberland
Soundchecken bij net geen 40 graden? Oké dat gaat. Zijn eigen kakelverse Franse vertalingen zingen? Dat zal wel loslopen. Maar optreden voor een publiek van alleen mannen? Nee, dat zag Bart Peeters helemaal niet zitten. En daar was hij toch wel even bang voor toen hij van het wereldmuziekfestival Timitar in Agadir de uitnodiging kreeg om daar op te treden. In het Zuidwesten van Marokko, in het hart van Berberland, in een islamitische samenleving.
Maar Agadir is Westerser en wereldlijker dan je zou verwachten, de burka's en hoofddoeken eerder in de minderheid, en de meisjes en vrouwen houden er even goed van feesten tot laat in de nacht. En dansen en shaken, dat werd er volop gedaan tijdens het concert van Bart Peeters & Les Belges op Timitar. Tot grote opluchting van de band en zijn zanger.
On the road
De organisatoren van het Timitar festival halen naast heel wat Marokkaanse artiesten - van traditioneel tot hippe beats - elk jaar ook wereldmuziekartiesten van elders naar Agadir. Voor de programmatie werken ze samen met het Sfinks Mixed festival in Boechout. En daar zagen ze vorig jaar het speciale concert van Bart Peeters met allerlei gasten en een extra vleug exotische geluiden.
Dat Peeters vooral in het Nederlands zingt, vond men geen bezwaar. Als een Poolse popster in Agadir kan optreden, dan kan deze Boechoutse spring-in-het-veld dat ook.
Cobra.be ging mee in het zog van de groep en volgde het leven "on the road" van Bart Peeters & Les Belges op expeditie naar Marokko. Inclusief een onverwacht lange overstap in de luchthaven van Casablanca: goed voor Bart Peeters om nog wat te schaven aan zijn Franse vertalingen; leuk voor de andere wachtende reizigers omdat muzikanten toch altijd zin hebben om te spelen.
De volgende uitdaging is de soundcheck die vanwege de voorspelde hitte wordt vervroegd naar de voormiddag. Maar is al het materiaal dan wel al aangekomen?
En 's avonds is het spannend omdat niemand kan voorspellen of het plein zal vollopen voor het concert van Les Belges. De concurrentie is alvast groot want op een ander plein speelt al even gratis Goran Bregovic & His Weddings and Funerals Band.
OOR
OOR over Lokerse Feesten 2010
Zanger en tv-persoonlijkheid BART PEETERS mag het bal openen, en de tegenwoordig in het Nederlands zingende Vlaming blijkt een soort volksheld voor jong en oud. In een soort theatersetting, met veel akoestische instrumenten en percussie, brengt hij een mengeling van folk, kleinkunst, wereldmuziek en ambiance. Het publiek is direct mee, en eerlijk is eerlijk, het geluid staat als een huis en deze show zou – de regel in een van zijn liedjes dat hij nooit in Nederland zou kunnen wonen ten spijt - ook in een theater bij zijn Noorderburen kunnen werken.
Cutting Edge
Bart Peeters, 'De ideale man' * * * * *
Locale wereldburger
De eerste drie platen hebben we zo goed als grijsgedraaid, dus het was hoopvol uitkijken naar de vierde langspeler van duivel-doet-al Bart Peeters. En we weten het nu wel zeker: die laatste is hetzelfde lot beschoren als de vorige albums. 'De ideale man' is een album dat uit het leven gegrepen is, dat ontleend is aan de wereld en toch zo typisch Peeters klinkt.
Alle laden zijn opengetrokken om verschillende terreinen te verkennen en dat is – op zijn zachtst gezegd – aardig gelukt. De pakkende teksten met de nodige humor en zelfspot of melodieën en arrangementen die je kippenvel bezorgen of je naar hogere feestsferen brengen, het is er weer allemaal. De meeste tracks schreef Peeters zelf en dat resulteert in heel wat autobiografische elementen: het melancholieke 'Terlenka' kent zijn bestaansgeschiedenis op zijn middelbare school, voor het groovende 'Het menselijke brein' was het herseninfarct van Peeters' vader de aanleiding en 'De ondoordringbaarheid van Mortsel' (begeleid door Nigeriaanse percussie) refereert aan zijn thuisbasis. Nog meer wereldse klanken die onze trommelvliezen noot per noot veroveren: van gezapige Afrikaanse galmen in 'Matongé' (dat koortje!) over de reggaetoets in 'Bovenste la' tot 'Rood in Parijs' dat Frankrijk ademt. Kosten noch moeite zijn gespaard om muziek en teksten perfect op elkaar af te stemmen. In 'Een echte vrouw' horen we zelfs een vleugje r&b, niet verwonderlijk als je weet dat de muziek ontleend is aan 'A woman's worth' van Alicia Keys.
Een favoriet nummer noemen, is bijna onmogelijk gezien de wijdsheid en verscheidenheid op 'De ideale man'. Als we dan toch eentje moeten noemen, zou het het klassieke 'Vervaldag' zijn. Snedige strijkers en een oneliner om u tegen te zeggen: 'Ze zeggen dat op dromen nooit een vervaldag staat, dus voor een nieuw begin is het nooit te laat', enkel begeleid door strijkers. Zelfs een stenen hart wordt hier week van. Het zeer uiteenlopende en mondaine instrumentenpalet, de ijzersterke teksten, de hoorbare vreugde van het muziek maken en de leuke hoesfoto, zorgen er samen voor dat het afgewerkte schilderij schittert. Het plaatje klopt. En nochtans: de ideale man, daar geloven we niet in. Over de ideale Nederlandstalige plaat kan er gediscussieerd worden. Wij hebben alvast eentje in gedachten.
Julie Van Oost
De Morgen
Première tournee Bart Peeters in een uitverkochte Ancienne Belgique****
Je zou het hem niet nageven, maar in alle discretie is Bart Peeters uitgegroeid tot een van de meest succesvolle Vlaamse muzikanten van het moment. Nog voor de première, donderdagavond in de Ancienne Belgique, blijkt de hele tournee al uitverkocht, en hoewel zijn gloednieuwe cd pas sinds vandaag in de winkel ligt, kreeg hij er backstage toch al een gouden plak voor toegestopt. Tegelijk werd voorganger 'De hemel in het klad' bekroond met dubbel platinum.
Van folk tot flamenco, van rock tot r&b, van klezmer tot klassiek ... In de wereld van Bart Peeters is het allemaal een evidentie.
Wegens het overweldigende succes van de vorige tournee goed voor bijna een volledig seizoen aan extra voorstellingen plus een handvol uitverkochte zomerconcerten lijkt het nu alsof de ene concertreeks haast naadloos in de andere overgaat. En inderdaad: een boel van de songs die nu op 'De ideale man' staan, werden de voorbije maanden al omstandig uitgeprobeerd. Maar toch merkte je aan de première in de Ancienne Belgique dat de zenuwen zeker bij Peeters zelf flink gespannen stonden.
Vooral in de eerste helft had je daardoor het gevoel dat hij een beetje met de handrem op speelde, al was dat nergens voor nodig: het nieuwe songmateriaal is van a tot z uitstekend, en liet ook live een sterke indruk na. Peeters had natuurlijk het geluk dat hij zich omringd had met vijf uitstekende muzikanten die niet alleen perfect speelden, maar daarnaast ook over een glashelder stemgeluid beschikten. Peeters zelf in keurig een jasje, het was tenslotte een première causeerde tussen de songs op zijn eigen onnavolgbare wijze, en kroop net zo makkelijk in de huid van de Limburgse erotische dichter Joe Roxy dan dat hij met een kwinkslag de N-VA degradeerde tot een stel stijve houten harken. De lat ligt dan ook hoog bij een band waar zelfs de tourmanager een rasentertainer is.
De muziek kwam inmiddels vanuit de meest exotische windstreken aangewaaid, en alle genres kruisten elkaar op dat ene podium in Brussel. Van folk tot flamenco, van rock tot r&b, van klezmer tot klassiek... In de wereld van Bart Peeters was het allemaal een evidentie, en het leek wel of er geen enkele cultuur bestond waarbij het hem aanvoeling ontbrak. 'Bovenste La' wiegde voorbij op een luilekkere reggaebeat, het zomerse 'Matongé' werd aangedreven door sprankelende afropop, en het prachtige 'Rood in Parijs' koppelde Argentijnse tango aan Frans chanson. Nog een hoogtepunt was de van Alicia Keys geleende r&b bij 'Een echte vrouw', die Peeters met ontstellend gemak verbouwde tot iets wat alleen van hem kon zijn.
Na de pauze werd er links en rechts wat plaats geruimd voor ouder en dus vertrouwder werk, maar ook daar bleef de nadruk op verse songs liggen. Meer nog, de volledige nieuwe cd passeerde integraal, en hoewel het voor de meerderheid van het publiek de eerste kennismaking was met dit repertoire, werd er toch heftig gereageerd en duurde het niet lang voor de zaal helemaal ondersteboven stond. Peeters zelf maakte een wandelingetje door de zaal, en naarmate de set vorderde, zag je zijn zelfvertrouwen toch weer toenemen. 'Heist Aan Zee', 'Poolijs' en het door krolse viool aangedreven 'Messias' zorgden voor een stomende apotheose.
Het zegt wat over Bart Peeters als je het publiek op zijn première compleet loos ziet gaan, en je achteraf toch buiten stapt met het gevoel dat het over een paar voorstellingen nog beter zal worden. Zoals altijd bij een première moest er links en rechts nog wat gezocht worden, maar geef hem een week en Peeters hangt weer als vanouds in de bovenste balkons. Een potentieel vijfsterrenconcert, quoi.
(Bart Steenhaut)
Alle voorstellingen van De ideale man zijn uitverkocht.
Extra data op de agenda.
Het Nieuwsblad / De Gentenaar
Bart Peeters bevestigt en verrast in uitverkochte Capitole
GENT - Bart Peeters, ooit bekend van de popgroep De Radio's en ook bekend van televisie, deed zondagavond de Gentse Capitole aan met De Ideale Man, de tournee naar de gelijknamige pas uitgekomen vierde cd van Peeters. Hoewel het materiaal van die cd amper bekend is, en Peeters op een paar nummers na bijna alle nummers van die cd bracht, reageerde het publiek heel enthousiast. Er zijn ovaties, er zijn staande ovaties, maar wie zondagavond op de laatste rij zat, kreeg op het einde van het concert en na de twee bisrondes, drie keer een muur van rechtspringende mensen voor zich. Kan Bart Peeters nog verrassen? Dat was de vraag waarmee we de Capitole binnenstapten. De man heeft met zijn vorige drie cd's en de daaraan gekoppelde concertreeksen al overduidelijk bewezen dat hij al heel ver weg staat van het popgroepje De Radio's waarmee hij een eind in de vorige eeuw furore maakte.
Peeters staat al langer voor Nederlandstalige muziek, en hij vult die muzikaal in met wereldinvloeden: reggae, flamenco, tango, chanson, Afrikaanse muziek, het zit allemaal in de muzikale toverdoos van Peeters en zijn muzikanten. Muzikanten, waar hij zorg voor draagt, en die hij overigens zowel in het eerste als in het tweede deel van zijn set aan het publiek voorstelt. Bij wijze van eerbetoon. Dat hijzelf Bart Peeters is, hoeft hij al langer niet meer mee te delen.
Maar terug naar de hamvraag. Zou Bart Peeters nog verrassen? Ja, zo bleek zondagavond in de Capitole. En wel op een aantal heel bijzondere momenten die zijn talenten etaleren.
Hoe hij er in het nummer Rood in Parijs, in slaagt, een nummer te maken over wat een paar tientallen seconden met een mens kunnen doen als hij in zijn auto voor het rood licht in Parijs staat, en even naast zich kijkt, naar de vrouw in die andere auto. Om maar zijn inventiviteit en creativiteit als tekstschrijver te illustreren. Nog zo'n nummer, waarin hij er in slaagt de universele jeugdherinnering van de schooljongen die niet de modieuze broeken had zoals de andere schooljongens die droegen op te roepen, is Terlenka.
Maar meer nog verrast Peeters door de manier waarop hij omgaat met de dingen: hoe hij van A woman’s worth van R&Bprinses Alicia Keys Een echte vrouw maakt. En nu we toch aan de covers zijn: halfweg de het tweede deel van het optreden staat Peeters, geassisteerd door zijn tourmanager, onnozel te jumpen en met een lepel op een spade te slaan in 'Onzen Blackie' , om een fractie van een seconde later, in kleermakerszit, in een klein hoekje van het podium, onder het eenvoudig witte licht van twee spots, een heel ingetogen versie van Make you feel my love van Dylan te brengen. Om, op het einde van dat nummer, in de armen van een vrouw op de eerste rij te vallen. Om daarna, en dat typeert dan weer de entertainer Bart Peeters, de sfeer meteen om te gooien met zijn bindtekst: ,Vorige week in Brugge, zat er een man van 400 kg op de eerste rij, ik ben er opgegleden, en volgend jaar trouwen we.'
Een gelijkaardige tegenstelling van sferen en emoties brengt Peeters op het moment dat hij vertelt hoe hij er van droomt om bij het komend concert van Natalia in het Sportpaleis te mogen meedoen met de so you think you can dance-dansers van Natalia, en hij verhaalt, geheel in de sfeer van de Leugenpaleistijden, hoe hij op auditie gaat bij die dansers. Onnavolgbaar. Alleen wie van heel kleinsaf aan poppenspel gespeeld heeft, is tot zoiets in staat.
Zoals alleen Bart Peeters er kan mee wegkomen, om, alweer liggend, helemaal vooraan op het podium, het concert af te sluiten, met een nummer dat hij inzet met Is het een vogel, is het een vliegtuig, nee het is Mega Mindy en dan zonder verpinken geheel respectvol naadloos overschakelt naar Liefde is alles.
Wie naar de site van Bart Peeters surft merkt dat alle voorstellingen in 2010 in Vlaanderen uitverkocht zijn. Gewoon, omdat Peeters met zijn drie vorige concerttournees bewees waar hij voor stond. Wie een ticket heeft, zal zich niet bekocht voelen. Wie er nog geen heeft, doet er goed aan voor het bijkomend concert niet te lang te wachten.
Rudy Tollenaere
Cutting Edge
Bart Peeters de Ideale Man AB Brussel
‘De ideale man', zo heet de nieuwe plaat van Bart Peeters die hij op donderdag 7 en vrijdag 8 oktober voorstelde in de Brusselse AB, die op beide avonden helemaal was uitverkocht. Het album zelf verscheen pas op zaterdag 9 oktober, dus het beloofde een avond vol nieuwe muziek te worden!
Bart Peeters speelde stuk voor stuk leuke liedjes - het reggaenummer ‘Lag ik maar in haar bovenste la' bijvoorbeeld - maar het duurde toch een goed kwartier voor hij de AB echt op zijn hand had. Niet dat Peeters en zijn muzikanten er niet klaar voor waren, want ze zijn ondertussen zo op mekaar ingespeeld dat ze ook de nieuwe nummers meteen goed brengen. Nieuwe nummers live beluisteren - en dat besefte de Boechoutenaar ook op vrijdagavond - vergt echter ook wat meer concentratie van het publiek, waardoor de reactie in het begin misschien eerder lauw was. De combinatie van Bart Peeters' bij momenten erg grappige bindteksten en zijn straffe nieuwe nummers - en dat zijn er heel wat - zorgde ervoor dat het publiek na zo'n vijftien minuten dan toch bezweek. Het opzwepende ‘Een winnaar is veel mooier als hij in de afgrond rijdt' kreeg de hele zaal aan het klappen. En vanaf dan ging het echt hélemaal goed, zowel voor het podium als erop!
Op ‘De ideale man' is voor elk wat wils terug te vinden, zo lijkt wel na de voorstelling van het album in de AB. ‘Matongé' is een leuk nummer waarop je onmogelijk kan blijven stilzitten, maar voor wie het graag wat rustiger houdt, is er het mooie ‘Hoe de sterren staan'. Bart Peeters en zijn muzikanten proberen er ook een traditie van te maken om op elk album een nummer te coveren, en dit keer hebben ze zich gewaagd aan ‘A woman's worth' van Alicia Keys, wat ‘Een echte vrouw' wordt in de versie van Bart Peeters. Volgens Peeters zelf is hij allesbehalve de ideale man, maar wordt hij op het podium wél gewoonweg omringd door de ideale mensen. Hij zette zijn muzikanten meer dan eens in de bloemetjes, en dat verdienden ze ook. Bart Peeters zelf was goed bij stem, maar ook de muzikale omkadering was dik oké. Emile Verstraeten gaf het beste van zichzelf op de viool tijdens ‘Vervaldag', Abdellah Marrakchi zong een stukje bij ‘Het menselijk brein' - en dat kon op heel wat bijval rekenen - en Piet Van den Heuvel zorgde voor een uitstekende vocale ondersteuning. Het is duidelijk, Bart Peeters, dat is méér dan Bart Peeters alleen.
Na zowat een hele avond nieuwe nummers, kreeg het publiek op het einde van het optreden dan toch enkele vertrouwde nummers te horen. ‘Heist-aan-zee' was er daar onvermijdelijk en meer dan terecht één van. Het werd ook dit keer sterk gebracht en erg mooi meegezongen door het publiek. Kippenvel! Op de tonen van het swingende ‘Messias' veerde de hele zaal dan weer recht, en het enthousiasme was bij het publiek net zo groot als bij de artiesten. Er werd afgesloten met het trage, mooie - en eveneens nieuwe - ‘Laat mij je nachtwinkel zijn'.
Het is altijd even wennen aan nieuwe nummers, en zeker als je een hele avond lang amper iets anders te horen krijgt. Maar Bart Peeters loodste ons met zijn natuurlijke charme doorheen de avond, waardoor wij - en de rest van het publiek - ook helemaal mee waren met de muziek. Veelbelovend, dat is wel het minste dat we kunnen zeggen.
Dorien Desmedt
Het Nieuwsblad
Hele AB aan de voeten van Bart P.
Bart Peeters is gisteren in de AB begonnen aan zijn Ideale man-tournee. 'Ik hoop dat we het beste concert van ons leven spelen', klonk het vooraf. Peeters deed de Brusselse cultuurtempel af en toe ontploffen met hits en met nieuwe dingen uit de gelijknamige cd De ideale man. Morgen geeft Peeters tekst en uitleg in deze krant. (jcd)
Gazet van Antwerpen
Bart Peeters toont zich ideale showman in AB
De Ideale Man is geen nieuw plaatje dat verwijst naar de zanger zelf of in louter Nederlandstalige traditie gedrenkte pop. Integendeel, ook deze keer geeft Peeters, die volgende maand 51 wordt, volop ruimte aan zijn avontuurlijke West-Vlaamse violist en aan zijn Arabische derboekaspeler Abdellah. De plaat is het meest veelzijdige werk van Peeters tot nu toe. En volwaardige wereldmuziek uit Antwerpen, dat ook. “Beter dan dit wordt het niet", had Bart Peeters ons toevertrouwd.
In een volle AB verscheen een schalkse bard voor een zittend publiek van jong en oud. "Wie een glimp hoopt op te vangen van een ideale man, wacht de ontgoocheling van zijn leven", klonk het ingetogen. Waarna de gladde tv-presentator tikkend op een ideale pan uitgelaten het titelnummer van de cd zong. Gevolgd door radiosingle Zelden of nooit, met dank aan een tangoaccordeon en de Sfinksfolk van Het menselijk Brein die opbouwden richting een ‘Ideale Showman'-avond. Ondertussen kreeg je heel wat bindtekst mee. Het Urbanusiaanse gedicht in het Limburgs hoefde voor ons niet, Urbanus kan dat beter.
Kregen we een Peeters op zijn best te zien? Niet helemaal, want dit was nog maar de première van een tournee die tot mei volgend jaar Vlaanderen en Nederland aandoet. Het hele weekend nog spelen Peeters en zijn vijfkoppige band in Brussel, vanaf november volgt een reeks concerten in Antwerpen. Tegen een fluwelen doek dat vast nog dienst deed in Peeters' tv-programma Mag ik u kussen beloven die optredens vrijpostige liefdesverklaringen te worden van een ideale performer.
KBZ
De Standaard
Bart Peeters al goed gerodeerd in AB
De tournee van De Ideale Man is ook al grotendeels uitverkocht en in de AB was ook een Nederlandse delegatie te gast om te zien hoe de zanger bij onze Noorderburen kan aanslaan. Een ding is zeker: met zijn dialectische typetjes zal Bart Peeters daar niet erg ver geraken. Maar hij heeft vast ook wat Hollandse kolder in zijn reservoir.
Het concert in de AB stond helemaal in het teken van de nieuwe plaat. Alle songs werden gespeeld en de bekende, vijfkoppige band klonk al goed gerodeerd. Niet dat het helemaal vloeide. De songs zijn nog vers en vooral moet Bart Peeters vaak een nieuwe gevoeligheid in zijn zang leggen , en nieuwe ritmen zoeken. Dat vergt tijd.
‘Rood in Parijs’; bij voorbeeld flirt een beetje met repetitieve muziek en een paar songs bouwen op Indische sferen. En het koninginnestuk is ‘Een echte vrouw’, een knappe cover van de R&B-song van Alicia Keys. Mooi gedaan. En grappig dat uitgerekend die song bovendrijft op een plaat die De Ideale Man heet.
Hoogtepunten waren de tuinbouwpolka ‘Onzen Blackie’, waarvan een live-versie op de luxe-versie van de cd staat; de nieuwe ballads ‘Vervaldag’ en ‘Terlenka’, die mooi aangezet werden door de band; en een feestelijk ‘Messias’ op het einde, omdat we ook in de kerk ‘ideale mannen’ zoeken.
‘Heist-aan-Zee’ kreeg een opvallende rockversie mee, maar veel bekende songs van vroeger bleven in de coulissen omdat het nieuwe materiaal voorrang krijgt. Dat zal sommige fans teleurstellen, maar we kunnen begrijpen dat Peeters nu helemaal wil focussen op nieuwe uitdagingen. Al moet hij ook daarin keuzes maken.
Want het siert hem dat hij die uitdagingen zoekt, maar tegelijk wil Bart Peeters ook grapjes blijven verkopen; een cabaretesk intermezzo inlassen en ook nog die dialectische typetjes lanceren. Het is een beetje veel en vermits de nieuwe plaat muzikaal een stap vooruit is, denken we dat hij zich deze keer iets meer op de muziek mag concentreren.
Eens een paar nummers naadloos in elkaar laten overvloeien, bij voorbeeld? Of een song gewoon aanzetten zonder commentaar. De Ideale Man is muzikaal de meest gevarieerde, de rijkste cd die Bart Peeters al maakte: laat de zanger wat meer opgaan in de gloed van die songs.
En nog dit voor de fans: ja, de Bob Dylan-cover ‘Hoeveel ik van je hou’ zit in de setlist en wie straks de luxe-versie van de cd koopt, krijgt er zeven songs bij, waaronder dus die song. Peeters kreeg naar verluidt erg veel aanvragen om die song te releasen van mensen die hem als openingsdans in hun trouwfeest willen gebruiken.
Bart Peeters. Gezien in de AB op 7/10.
De Morgen
Reis rond de wereld in vijftig minuten
Op De ideale man heeft Bart Peeters zijn muzikale referentiekader nog verder verruimd.
Achteraf bekeken is het wat raar dat Bart Peeters zolang gewacht heeft om muziek te maken in het Nederlands. Want waar hij met The Radios weinig meer deed dan buitenlandse voorbeelden naar de mond praten, heeft hij in zijn moedertaal snel zijn eigen stem gevonden. Met De Ideale Man zijn vierde solo-cd, inmiddels levert Peeters opnieuw een meesterwerk af.
Ook als tekstschrijver heeft de presenterende zanger een stijl ontwikkeld die je uit de duizenden herkent. Hij schrijft over het leven,en hoe zich dat in zijn volmaakte alledaagsheid ontplooit
Het is al vaker gezegd en geschreven: Bart Peeters leeft in zijn eigen universum. Dat leverde in het verleden met Slimmer dan de zanger en De hemel in het klad al een paar cd's op zoals die in het Nederlands nooit eerder waren gemaakt, en op deze nieuwe heeft hij zijn muzikale referentiekader nog verder verruimd. De ideale man is niets minder dan een reis rond de de aardbol in vijftig minuten. Van luilekkere, zonovergoten reggae over sprankelende folk en sensuele afropop tot met jazz besprenkelde soul en iets wat je bij gebrek aan een beter woord dan maar wereldmuziek moet noemen. Marokkaanse zanglijnen, Spaanse gitaren, accordeons die de ene keer aan Parijs en de andere aan Buenos Aires doen denken. Op 'Vervaldag' waagt hij zich met succes, bovendien zelfs aan klassieke muziek.
Ook als tekstschrijver heeft de presenterende zanger een stijl ontwikkeld die je uit de duizenden herkent. Hij schrijft over het leven,en hoe zich dat in zijn volmaakte alledaagsheid ontplooit. Ver gaat Peeters het nooit zoeken. Vaak gaat hij er zelfs het huis niet voor uit. Van de hoesfoto genomen door zoon Pablo tot bespiegelingen over zijn vrouw ('Bovenste la'), zichzelf ('De ideale man') of het pompje in de tuin ('Hoe de sterren staan'): het resultaat doet altijd authentiek en ongedwongen aan. Zelfs wanneer hij de inspiratie iets verderop zoekt 'Een echte vrouw' is bijvoorbeeld een bewerking van een Alicia Keys-nummer levert dat prompt een hoogtepunt op. En bewijst hij in één moeite door dat de combinatie tussen r&b en Nederlands niet per definitie op een verstandshuwelijk hoeft uit te draaien. Mooi ook, dat hij er kennelijk geen moeite mee heeft om zijn wild in het rond springende hormonen tot rede aan te manen in hilarische songs als 'Rood in Parijs' en opnieuw 'Een echte vrouw'. Elders zingt hij met hetzelfde gemak over Sartre, het existentialisme en kwantumfysica als over Geert Bourgeois, geheugenverlies en de ondoordringbaarheid van Mortsel.
Met 'Nachtwinkel' een uit de diepste weemoed geboetseerd liefdeslied bereikt de cd tenslotte de laatste halte. De ideale man is de cd waarmee de zanger niet alleen definitief uit de schaduw van de presentator treedt, maar meteen een fraaie pagina toevoegt aan zijn eigen hoofdstuk in de grote Nederlandstalige popencyclopedie. En zo is de titel van de plaat dus niet eens zover naast de waarheid.
(Bart Steenhaut)
De Standaard
Op zijn vierde soloplaat als Nederlandstalige wereldmuzikant zoekt Bart Peeters hoe hij zijn timbre en vrij typische verbale cadans anders kan doen klinken. Dat was nodig.
De eerste drie songs van De ideale man laten wat winst op harmonisch vlak horen, maar doen toch te vaak denken aan vroegere songs. 'Een echte vrouw' is wél nieuw, met dank aan Alicia Keys, en Peeters bewijst hier zijn grote talent voor covers.
Maar dan barst het feest los. 'Matonge' is een geestige, speelse knipoog naar Congolese pop en zon. 'Rood in Parijs' is een soort tango-chanson. In 'Het menselijke brein' horen we Peeters ondergedompeld in de fanfares van de Balkan. Er staan veertien songs op deze plaat, die soms met strijkers (het mooie 'Vervaldag' van Jan Leyers) en blazers werkt. Peeters zingt over de liefde, kleine begeertes, twijfels en wijsheden.
Dit is zijn beste plaat sinds Het plaatje van. Harmonisch een grote stap vooruit, stilistisch een welgekomen verbreding.
(Peter Vantyghem)
De Morgen - Sfinks - 03 08 2010
Bart Peeters is succesvolle afsluiter van Sfinks
Geen betere naam om de jubileumeditie van Sfinks Mixed mee af te sluiten dan Bart Peeters. De zanger groeide op in de schaduw van het festival. Het verhaal gaat zelfs dat nogal wat van de artiesten daar met zijn drumstel op het podium stonden. Ondanks de uitgelaten sfeer durfde Peeters het toch aan om hier en daar een ingetogen passage in te lassen.
Maar deze local hero is vooral een van de zeldzame Vlaamse artiesten die écht wereldmuziek maakt, en daar nog succes mee oogst ook. Voor de 35ste verjaardag van de driedaagse knutselde Bart Peeters een speciaal programma in elkaar.
Een festival zonder headliners is een beetje als flirten zonder dat het uiteindelijk tot echte seks komt. De logica zelve, maar niettemin dacht de organisatie van Sfinks daar de voorbije edities vaak anders over. Dit jaar werd er evenwel een handvol namen aangetrokken die al eerder te gast waren in Boechout, en bovendien ook bij een breder publiek een belletje deden rinkelen. Zowel Youssou N'Dour, Goran Bregovic als de restanten van de Buena Vista Social Club brachten flink wat volk op de been, al merkte je bij het publiek toch dat er heel erg naar de komst van Bart Peeters werd uitgekeken. Logisch, want Peeters heeft een uitstekende livereputatie, en bouwde op zijn jongste paar soloplaten een heel eigen geluid uit, met invloeden die werkelijk van alle richtingen komen aangewaaid.
Dat was niet anders op het podium van de helemaal volgestroomde concerttent, waar Peeters en zijn groep stuk voor stuk uitstekende muzikanten overigens een bruisend feestje bouwden. Klezmer, Ierse jigs, Marokkaanse ritmes en Spaanse flamencodansen wisselden elkaar af. Het mooie was dat Peeters zijn repertoire nauwelijks hoefde aan te passen aan de context. 'Heist aan zee' een goeie opener, al zat het geluid in eerste instantie wat tegen was meteen een schot voor open doel, en ook de wiegende reggae van 'Bovenste la' kreeg de menigte vlot in beweging. Dat hij daarbij het gezelschap kreeg van een uitbundig toeterende blazerssectie was daar uiteraard niet vreemd aan, al was het toch vooral het enthousiasme van Peeters zelf dat snel op het publiek oversloeg. De set zat ingenieus in elkaar en werkte mooi naar een climax toe.
Kolkende apotheose
Bovendien kwamen er regelmatig special guests de boel opleuken. Tijdens de eerste samenwerking met de Baskische tweelingzusjes van Ttukunak was het nog wat aftasten, maar meteen nadien mochten ze hun percussiekunsten op de txalaparta (niet meer dan wat planken op een staander, eigenlijk) opnieuw demonstreren in een opzwepend, Arabisch nummer. Daarin nam Abdellah Marrakchi de stem voor zijn rekening. Ondanks de uitgelaten sfeer durfde Peeters het toch aan om links en rechts een ingetogen passage in te lassen. Het melancholieke en erg toepasselijke '(Zo van die) Zomerdagen' weekte een krop in de keel los, en ook het bronstige liefdeslied 'Allemaal door jou' kreeg een warm onthaal cadeau.
Je merkte aan alles dat het publiek het fijn vond om na drie dagen wereldmuziek gewoon eens wat hits te horen. 'Poolijs' en 'Messias' werden volop (maar niet altijd even toonvast) meegescandeerd, en tijdens het extatische 'Ik hou meer van folk' dreigde de plankenvloer in de tent het even te begeven onder de wild op en neer verende massa.
Dat Bart Peeters deze thuismatch zou winnen, daar had je van tevoren al gif op kunnen innemen. Maar dat hij dat met zulke zware cijfers zou doen, daar stond je toch nog van te kijken. In de bisronde dreigde het nog even mis te gaan toen een plaatselijke oude bekende even de microfoon in de handen kreeg gestopt. Maar dat werd snel weer rechtgezet met het voor de gelegenheid wel erg toepasselijke 'Er kan altijd nog een tandje bij'.
Het onstuimige 'AAA' rondde de finale in stijl af, en met de reprise van 'Heist aan zee' begon de set weer zoals hij begonnen was. "Ik schaam me dat ik met de fiets ben gekomen, terwijl al die andere groepen duizenden kilometers hebben gereisd om hier te kunnen zijn vandaag", liet de zanger weten, maar die gêne was nergens voor nodig. Bart Peeters tekende zondag voor de kolkende apotheose van een goeie verjaardagseditie. Soms hoeft een mens niet ver te wonen om een wereldburger te zijn.
(Bart Steenhaut)
Het Nieuwsblad - 30 08 2010
Bart Peeters nam de hele tent op sleeptouw
LOVENDEGEM - De vijfde editie van het Boombalfestival was er een met hoogten en laagten. Hoogtepunt was zonder twijfel het optreden van Bart Peeters zaterdagavond.
Boombalfestival vierde dit jaar zijn vijfde verjaardag en dat moest gepaard gaan met een onvergetelijke editie. Dat dit zonder meer is gelukt, lijdt geen twijfel. Op dag een viel de regen met bakken uit de lucht en op dag twee kondigde VTM doodleuk aan dat het festival was afgelast.
Gelukkig was er op dag drie Bart Peeters, die als een orkaan tekeerging en al het slechte deed vergeten. Hij speelde tot het zweet letterlijk van z'n ellebogen droop en werd halverwege het optreden door zijn publiek letterlijk op handen gedragen. De crowdsurfende zanger werd vlak voor het einde van het nummer netjes aan het podium afgeleverd. Toen hij weer op twee benen stond, was hij duidelijk helemaal van z'n melk. 'Dit is me nog nooit overkomen', stamelde hij.
Intussen was het alweer lichtjes beginnen regenen, maar niemand die daar oog voor had. Peeters had immers de Vlaamse versie van z'n Radio's-hit I'm into Folk ingezet en de tent ging voor de zoveelste keer compleet uit haar dak. Nadien volgde nog het hilarische Onzen Blackie, gespeeld op hark en spade en Heist-aan-Zee, waarvan het refrein door de ruim tweeduizend fans niet werd meegezongen, maar meegebruld.
Organisator Frederik Claeys: 'Ik weet niet hoeveel toeschouwers ons het slechte weer en VTM hebben gekost, ik wil het zelfs niet weten, maar na alle ellende maakt dit voor ons alles goed.'
Bart Peeters was ook onder de indruk: 'Dit was een publiek met een zeer hoog voltage.'
(Olivier Scheir)